مراقبه

سخت است پیش چشم تو مادر بیفتد

مادر بیفتد ، سوره ی کوثر بیفتد

لنگ است کار خانه وقتی که نود روز

خانومِ خانه گوشه ی بستر بیفتد

از هُرم آتش هم اگر پلکی بسوزد

سخت است اشک از چشم های تر بیفتد

شیر خدا باشی و بند غم به دستت

شرمنده خواهی شد اگر همسر بیفتد

اصلا تصوّر کن خودت را جایِ مولا

پیشّ نگاهت یاسِ پیغمبر بیفتد

یا نه تصوّر کن خودت را جایِ بی بی

روی زمین افتاده باشی، … دَر بیفتد

پائین گرفته صورتش را که مبادا

چشمش به چشمانِ تَرِ حیدر بیفتد

…..

دختر به مادر می رود، پس این طبیعی است

یک روز هم در کوچه ای دختر بیفتد

سوالی از ایت الاه بهجت

جوان :حاج آقا یه سوال داشتم؟

آقای بهجت با خوشرویی فرمودند: بفرمایید

جوون. گفت: حاج آقا چیکارکنم که از عبادت لذت ببرم؟

آقا با همون لبخند زیباشون فرمودند: شما نمیخواد کاری بکنی که از عبادت لذت ببری!

شما لذت های دیگه رو ترک کن

لذت عبادت خودش میاد سراغت.

توصیه های 14گانه ایت اله نخودکی اصفهانی



7- بدان ‌که در راه حق و سلوک این طریق، اگر به جایی رسیده‌ام، به برکت بیداری شب‌ها و مراقبت در امور مستحب و ترک مکروهات بوده است، ولی اصل و روح همه این اعمال، خدمت به رسول‌اکرم(ص) است.






8- عمده نظر در دو مطلب است: یکی غذای حلال، دوم توجه در نماز و اصلاح آن، اگر این دو درست باشد، باقی درست است. عمده هم حقیر، اصلاح قلب است و ذکر «یا حی و یا قیوم» سحرگاه برای همین است.






9- بین‌الطلوعین را به چهار قسمت تقسیم کنید: یکی اذکار و تسبیح، دیگر ادعیه، سوم قرائت قرآن و بالاخره فکری در اعمال روز گذشته. اگر موفق به طاعتی بوده‌اید، شکری کنید و اگر خدای نکرده ابتلا به معصیتی یافته‌اید، استغفار کنید.






10- دیگر آنکه هر روز صدقه دهید، ولو به وجه مختصر. شب‌ها قدری در بی‌اعتباری دنیا و انقلاب آن فکر کنید و ملاحظه کنید که دنیا با اهل دنیا چگونه سلوک می‌کند.






11- در مورد ذکر، در آغاز چند صلوات فرستاده و دل را حاضر کنید و بعد مشغول ذکر شوید.






12-برای توفیق تهجد و گشایش در کار؛ هر صبح از تلاوت قرآن مجید مخصوصاً یس غفلت نکن.






13- حرارتی که بر اثر مصاحبت با مردان بد و شرور در مزاج آدمی پدید می‌آید، جز به‌ وسیله سردی و برودت مصاحبت با نیکان و مردم صالح زایل نمی‌شود.






14- بزرگان خیلی بر احتراز از مجالست با منکران تأکید دارند و گفته‌اند ضرری که یک وسوسه به وجود می‌آورد، در طول سال‌های دراز ممکن نیست بتوان آن را رفع کرد.

توصیه‌های چهارده‌گانه ایت اله نخودکی

اول: آن‌که نمازهای یومیه خویش را در اول وقت آن‌ها به جای آوری.

دوم: آن‌که در انجام حوایج مردم، هرقدر که می‌توانی بکوشی و هرگز میندیش که فلان کار بزرگ از من ساخته نیست،‌ زیرا اگر بنده خدا در راه حق، گامی بردارد، خداوند نیز او را یاری خواهد فرمود.

سوم: آن‌که سادات را بسیار گرامی و محترم شماری و هرچه داری، ‌در راه ایشان خرج و صرف کنی و از فقر در این کار پروا منمایی. اگر تهیدست گشتی، دیگر تو را وظیفه‌ای نیست.

چهارم: از تهجد و نماز شب غفلت مکن و تقوا و پرهیز پیشه خود ساز.

پنجم: به آن مقدار تحصیل کن که از قید تقلید وارهی.

ششم: بدان‌که انجام امور مکروه، موجب تنزل مقام بنده خدا می‌شود و به عکس، اتیان مستحبات، مرتبه او را ترقی می‌بخشد.

تفسیری از کلام نور حاج آقای رنجبر: شما از پارچ درون لیوان آب می‌ریزید. همزمان که می‌ریزید یک حباب‌هایی ته لیوان هست با شتاب بالا می‌آیند. بالا می‌آیند ولی بالا نمی‌مانند. از هم می‌پاشند. چرا؟ چون درونشان هواست. هوا و هوس هم همینطور است. مثل هوایی است که در این حباب است. حباب ممکن است با هوا بالا بیاید. ولی بالا نمی‌ماند. انسان هم ممکن است با هوا و هوس بالا بیاید و سر زبان‌ها بیافتد و دیده شود، ولی نمی‌ماند. قرآن می‌گوید: عاقبت با هوا و هوس نیست. گفت:
من که به آرزوی گل در چمن هوس شدم * برگ گلی نچیدم و زخمی خار و خس شدم
یعنی انسان با هوا و هوس به گل مراد خودش که هیچ، به برگی از آن هم راه پیدا نمی‌کند. بلکه قرآن می‌گوید: عاقبت از آن تقوا است. «وَ الْعاقِبَةُ لِلتَّقْوى‏» یعنی آنچه تو را به جایی می‌رساند در عاقبت و فرجام کار همین تقواست. تقوا چیست؟ یک باغبان می‌تواند در باغ خودش، در باغچه خودش هرچه دلش خواست بکارد. ولی نمی‌کارد. گل می‌کارد. یاس و نرگس می‌کارد. تقوا یعنی همین، یعنی شما هرکاری می‌توانی بکنی، ولی نکنی. هرچیزی را می‌توانی ببینی، نبینی. هرطور می‌توانی فکر کنی، نکنی. هر طور می‌توانی زندگی کنی، نکنی. به این تقوا می‌گویند. بعد قرآن می‌گوید: کسانی که این تقوا را رعایت می‌کنند، فرجام خوشی خواهند داشت. پس تقوا یعنی پارسایی و نگهداری خود. تن به هر کاری ندادن. آنوقت کسی که پارسا شد، پرهیزگار می‌شود. لازمه پارسایی، پرهیزگاری است. انسان باید از خیلی چیزها پرهیز کند.
بعد از زیارت مخصوص امام رضا(ع) یک فرازی هست که آن را می‌گویم و خیلی لطیف است. می‌گوید: خدایا به ما نگاه کن. بعد می‌گوید: چطور نگاهی. «وَ بِالنَّظْرَةِ الَّتِی نَظَرْتَ بِهَا إِلَى الْجِبَالِ فَتَشَامَخَتْ» خدایا همانطور به ما نگاه کن که به کوه‌ها نگاه کردی. تو به کوه‌ها نگاه کردی که قد کشیدند. «وَ إِلَى الْأَرَضِینَ فَتَسَطَّحَتْ» خدایا تو به زمین‌های هموار نگاه کردی، هموار شدند. «وَ إِلَى السَّمَاوَاتِ فَارْتَفَعَتْ» خدایا تو به آسمان‌ها نگاه کردی مرتفع شدند. اگر تو به ما نگاه نکنی ما دره می‌شویم. نگاه کنی کوه می‌شویم. اگر نگاه نکنی زمین ناهموار می‌شویم. نگاه کنی صاف می‌شویم. اگر تو به ما نگاه کنی ما آسمان می‌شویم. ما آسمانی می‌شویم. بیا به ما نگاه کن.
شریعتی: دعا بفرمایید.